Nieoceniony czy niedoceniony?

Rzadko tu bywam, przyznaję się bez bicia. I to głównie dlatego, że czas spędzony z dzieciakami wydaje się ważniejszy. Jest ważniejszy. Tym bardziej, że niedługo będzie go znacznie, znacznie mniej.

Tak jest. Wielorybka niebawem wraca do pracy.

Nie będę mówić, że się tego boję, bo to chyba jasne. 

Wiem, że Rybka da radę. Po pierwsze znakomicie akceptuje brak mojej obecności, co oczywiście nie oznacza, że nie tęskni. Tęskni, ale potrafi wykorzystać czas beze mnie na zabawę z każdą inną znajomą osobą. Lubi różnorodność opiekunów. I mimo to, że na pewno trudno mi będzie się z nią rozstać na większość dnia przypuszczam, że ona jednak przyjmie to w miarę spokojnie.

Gorzej z Małą. Od dłuższego czasu nie mogę się z nią rozstać na dłużej niż półtorej, dwie godziny. Po tym czasie jest lament - i to nawet nie chodzi o jedzenie (chociaż butelki z moim pokarmem nie przyjmie). Chodzi o to, że mama ma być przy niej i już.

Kiedy podjęłam decyzję o powrocie, tego nie było. A teraz jest.

Także przed nami wielkie wyzwanie. Wszystkimi.

Tymczasem Wieloryb uświadomił mi jedną rzecz.

Mój czas jest nieoceniony.

Normalnie negocjuje się warunki umowy, płacę... A teraz? Owszem, da się obiektywnie wycenić mój czas spędzony w pracy, a konkretnie czynności, które wtedy wykonam. Nie jestem jednak w stanie wycenić czasu, w którym NIE będzie mnie przy moich dzieciach... On jest po prostu bezcenny. Tylko teraz one są dziećmi, rosną, uczą się chodzić, mówić i życia. Nigdy do tego nie wrócę. Tylko teraz jestem im tak wyraźnie potrzebna. Kiedyś może nadal będę, ale w inny sposób i nie w takim stopniu.

Eh. Trudna to decyzja, ale już podjęta i muszę jakoś dać radę.

I ten cały ogrom miłości będę mogła im przekazywać już nie 24 godziny na dobę, ale w krótszym czasie. 

Życzcie mi powodzenia!

(na razie wakacje)