"ŁA!"

W niedoczasie jestem. I niedospaniu momentami też. Dlatego właśnie dziś krótko. Przedstawię Wam lwa. A nawet lwy dwa.

Ha! ("ha" też się rymuje)

Lew stał się nasz całkiem przypadkiem. Byłam sobie pewnego dnia na szaffingu (wymianie bezpieniężnej ciuchów i innych drobiazgów) i jedna z mam przyniosła trochę niepotrzebnych zabawek. Nie byłam nastawiona na zabieranie zabawek, ale ona zachęcała mnie do poznania się z tym oto zwierzakiem. I z mini - lwem też. 

Jaaak dobrze, że ona mnie wtedy namówiła! Rybka pokochała Lwa od pierwszego wejrzenia. Wtedy jeszcze (kilka miesięcy temu) nie okazywała uczuć zbyt wyLEWnie. Tymczasem na widok tej zabawki, buzia jej się uśmiechnęła i rzuciła się ją ściskać. Myślałam, że to będzie jednorazowa radość, ale nie. Muszę powiedzieć, że lew bywa nadal wycałowany na maksa. I to taki typowy pluszak - pocieszyciel. Kiedy Rybka ma zły humor, często pomaga Lew.

Co ciekawe, lwiątko jakoś tych zaszczytów nie dostępuje. Nie mam pojęcia dlaczego? Przecież są bardzo podobne. Lwiątkiem Rybka czasem się zainteresuje, ale po pół minuty je odkłada. 

Nie mam pojęcia, jaka firma je wyprodukowała, mogę jedynie opisać podstawowe fakty.

Duży Lew ma do brzuszka przyczepiony balon (pluszowy), który po pociągnięciu wraca na miejsce, wibrując. Oprócz tego ma przyczepiony kwiatek - lusterko. Na łapce ma rzepkę, dzięki której może trzymać małego lwa (lub cokolwiek innego, co się do niej przyczepi).

Lwiątko też ma wibrę - w ogonie oraz lusterko, a także gryzak (łapa) i kilka kształtów (w sam raz do trzymania). Oprócz tego ma pępek (pomocne przy nazywaniu części ciała).

Wydaje mi się, że Rybka lubi Lwa, bo można się do niego przytulić. Lwiątko za to bardziej odpowiada Małej, bo można sobie je chwytać uwieszone u wózka i tarmosić. 

A tytuł notki? Tak właśnie Rybka nazywa lwa. To odgłos jego ryku, jak się domyślacie. Mówi o nim nawet przez sen. Cudne.