Kwiatki

Pod nosem rosną mi dwie kobiety. Na razie takie małe... ale jakie już dziewczęce! (co wcale nie oznacza, że są cichutkie i delikatne, jak puch)

Niezwykła to radość.

Mała (20 miesięcy) chodzi po domu, tuląc lalę Olę: "Nie bój, nie bój. Jestem przy tobie". I ją głaszcze.

Mała: A boiś się krokodyla?

Ja: Tak, boję.

Mała (od razu się do mnie przytula): Nie bój krokodyla, on jest za szybą!

Ja: Mogę się obok Ciebie położyć?

Rybka (niecałe 3 lata): Tak, możesz, ale ja jestem taka niepoważna...! 

Rybka: A czy mogę tu usiąść?

Ja: Możesz.

Rybka: ... ale na głowie?

Ja (przygotowując się do wyjścia): Co ja mam ubrać...?

Mała: Ubranko chiba.

Rybka: Masz taboret, mamusiu, rysowaj kota.

Mała: Ta Dolotka, ta malusia, ta malusia, tańcowała, ta malusia, ta malusia...

Rybka: Zdlowaś Małyjo...

Tyle mam w myślach wrażeń, czułości, wspomnień, doświadczeń, związanych z nimi, ale zupełnie nie potrafię ich ubrać w słowa. 

Kochane córeczki ("kochana ta mamusia" zwykła mawiać Rybka).