Czas leci

Moje małe nadal są małe, ale wiem, że ten piękny stan nie będzie trwał wiecznie. Dlatego, chociaż czasem narzekam, cieszę się, że są, takie, jakie są.

Od pewnego czasu, to ja zajmuję się nocnym usypianiem obydwu. I chociaż czasem trwało to bardzo długo i bywało trudne, jednak teraz jest cudownie. Rybka najpierw opowiada o wszystkim, co jej przyjdzie do głowy (codziennie  np. przerabialiśmy temat konia, który ma na łbie pióropusz, aktualnie są to jakieś inne sprawy, które jej się przypomną - np. że Dziadzia ma chorą nózię, albo Ciocia M. śpiewała piosenkę o wołku). Śpiewa sobie. A wtedy, kiedy pytam, "czy jest mamusina", odpowiada: "taaak" (z łobuzerskim uśmiechem). Zasypia wtulona we mnie lub głaskana. 

Małą kilkakrotnie muszę sprowadzić "do poziomu", bo co chwilę wstaje, co chwilę chce "mniam - mniam", zwane również "ci - ci" ale potem i tak zasypia, przytulona do mnie. Czasem tak leżę między dwiema przyciśniętymi do mnie dziewczynkami, zastanawiając się, jak tu się wydostać, albo jak zrobić, żeby czas się zatrzymał i żeby tak były przy mnie - szczęśliwe i takie niewinne, małe aniołki.

W ciągu dnia szaleją, mają mnóstwo energii, ale tak wspaniale się rozwijają. Tak przyjemnie to oglądać!

Na tapecie ostatnio mamy słowo: "golal". Rybka zrzuca z siebie wszystkie ubrania i biega jak szalona po pokojach. Taaak, w czasie przeziębienia biegam za nią ja - z rajstopami w ręce.

Biją się, szczypią, ale i kochają.
Mała dziś przeszła samą siebie. Od wczoraj (!) układa puzzle. Dziś, kiedy zaproponowałam, że coś będziemy układać, wzięła dwa pudełka: jedno - kotki, ulubione puzzle Rybki - te właśnie jej podała (!), a inne wzięła dla siebie. Podejrzewam w tym jej przezorność, wiedziała, że prawdopodobnie, gdy zacznie układać, Rybka do niej dołączy i będzie chciała jej zabrać puzzle, więc zdecydowała wyprzedzić sytuację i "zająć" Rybkę, chyba, że jej postawa była całkiem altruistyczna, a ja nie doceniam jej szczerych chęci...

Lubię być mamą.