Słowniczek

Półtora roku, to podobno czas spokoju. Oddech przed buntem dwulatka. 

Muszę przyznać, że coś w tym jest.

Rybka ma swoje humory i mocny głos, dzięki czemu, kiedy się złości, słyszą ją sąsiedzi. I sąsiedzi sąsiadów. 

Zdaje się, że z tym głosem, to sprawka genów jest, bo i Mała nie pozostaje za nią daleko w tyle. Ostatnio, kiedy zapłakała po szczepieniu, lekarka z gabinetu obok wpadła do "naszego", robiąc wielkie oczy, że tak małe dziecko może narobić takiego hałasu. Wywróżyła Małej karierę śpiewaczki. 

Zobaczymy.

Tymczasem Rybka robi z głosu też inny użytek - na szczęście. Mówi, i to w ten wspaniały, dziecięcy sposób, zmiękczając wszystko, co się da, powtarzając po dorosłych, robiąc urocze błędy, mówiąc swoim własnym językiem. 

Poniżej spróbuję przytoczyć to, co już mówi (i na pewno o wielu słówkach zapomnę).

Mama, tata, dziadzia, baba - proste.

Au - au - "hau - hau".

Ma - znaczy zarówno "mu", jak i "miau", a także... biedronkę.

Tututu - "trututu", czyli po naszemu słoń.

Jo - jo - "io - io", osioł.

"Siiiii" - wąż, a także nocnik i sikanie oraz woda.

"Mniam, mniam" - jedzenie i picie.

Moźna i nie moźna - zrozumiałe.

Papa - wiadomo.

Kocik - kolczyk.

Adne - ładne, ale jw., odnosi się do kolczyków (w pewnym momencie Rybka chyba myślała, że te słowa oznaczają to samo).

Ja - nakrycie głowy.

Jaja - jaja, ziemniaki.

Ba - to wyraz wieloznaczny - przewrócić się, położyć, spaść,... kupa.

To chyba najważniejsze, ale oprócz tego jest mimika i gestykulacja, która sprawia, że Rybka przy użyciu zaledwie tych kilku słów jest w stanie przekazać nam bardzo wiele. Właściwie normalnie już odbywają się między nami krótkie dialogi. Np. taki, wczorajszy.

Rybka: Nie ma!

Ja: Czego nie ma, Rybko?

Rybka: Nie wiem.

Ja: ...

Ten etap jest fantastyczny. Rybka przed snem ma jeszcze mnóstwo energii, więc sobie skacze, gada, śmieje się, a my siedzimy przed nią w charakterze zachwyconej widowni, zamiast przykładnie zaganiać do spania.